Polska w Unii Europejskiej: praktykujmy to, co głosimy

Należy skończyć z podejściem, w którym w czasie „pogody” królują narodowe egoizmy, a tylko gdy nadciąga „burza”, stolice przypominają sobie o Unii, oczekując solidarności od innych.

W marcu 2006 r. prezydent Lech Kaczyński przedstawił w Auditorium Maximum Uniwersytetu Humboldtów w Berlinie swoją wizję Unii Europejskiej pt. „Solidarna Europa”. Mówił o solidarności jako niezbędnym składniku konstrukcji europejskiej – zarówno w sensie solidarności ekonomicznej, jak i w głębszym geopolitycznym, którego kwintesencją było zdaniem Kaczyńskiego zastąpienie starej zasady równowagi mocarstw właśnie zasadą solidarności.

Po latach trzeba Lechowi Kaczyńskiemu przyznać rację – tam, gdzie kraje unijne kierowały się solidarnością, zwykle na tym zyskiwały (nie mówiąc już o UE jako całości). Tam, gdzie ta zasada była łamana, wiele traciły. Oczywistym przykładem są gazociągi Nord Stream (rezultat niemieckiego egoizmu i wielkiego błędu strategicznego).

Niestety, polski rząd także nie podąża za prezydentem, którego czci. W celu obrony niekonstytucyjnego upartyjnienia sądownictwa jest gotów ryzykować fundusze dla Polski i jej rozwój gospodarczy, a w dłuższej perspektywie także polskie bezpieczeństwo.

Ryzyko zepchnięcia Polski na margines

W obliczu wojny w Ukrainie nie możemy ryzykować erozji tego, co powinno być bazą Unii: solidarności w polityce gospodarczej i bezpieczeństwa w energetyce. Zamiast wykorzystać zasłużony wzrost naszej pozycji geopolitycznej w związku z wojną, ryzykujemy kolejne zepchnięcie na margines, oddając pola...