Trudne przypadki powinny tworzyć dobre praktyki

Spór dotyczący klauzuli zmiennego oprocentowania oraz WIBOR pokazuje, że obowiązki informacyjne względem konsumentów mogą być „obowiązkami dwóch prędkości”.

Sektor bankowy stara się sprowadzić dyskusję o prawidłowości stosowania w umowach o funkcji kredytowej klauzuli zmiennego oprocentowania wyłącznie do kwestii wskaźnika WIBOR oraz do czysto ekonomicznej kalkulacji, pomijając aspekty prawne oraz społeczne.

Sednem sporu sądowego nie jest jednak rachunek zysków i strat, lecz konstrukcja prawna klauzuli uprawniającej do dokonywania zmian oprocentowania oraz wykorzystywanego w niej wskaźnika – brak transparentności i precyzyjnego mechanizmu ustalania stawki (poinformowania o tym konsumenta), co podważa jego legitymację jako parametru referencyjnego.

Spory te nie mają na celu ujawnienia „korporacyjnego spisku” lub realizacji żądzy zysku prawników reprezentujących obie strony sporów, lecz ocenę zgodności postanowień umownych z obowiązującymi przepisami oraz standardami wypracowanymi w orzecznictwie zarówno krajowym, jak i TSUE.

Prawnicy i ekonomiści posługują się odrębnymi językami, niczym plemiona rozdzielone nie tylko dialektem, ale i systemem wartości. W ekonomicznych analizach nie ma ani odniesienia do zasad współżycia społecznego czy dobrych obyczajów z kodeksu cywilnego, ani do platońskiego idealizmu przywoływanego w preambule konstytucji, która chroni konsumenta (art. 76), a nie sektor bankowy.

W tym starciu musi iskrzyć

To właśnie w takich sporach jak te kształtuje się linia orzecznicza...