Ciężko pracowali na brak zaufania

autor zdjęcia: Karol Makurat

źródło: Rzeczpospolita

Wyborcy wcale nie czekali na progresywne hasła.

Trzeba zadać to pytanie. Dlaczego Rafał Trzaskowski, doświadczony i dobrze merytorycznie przygotowany polityk, który sprawował już ważne funkcje ministerialne, europejskie i samorządowe, miał poparcie głównej partii rządzącej koalicji, a w drugiej turze wyborów wszystkich koalicjantów, a także rządowych mediów, przegrał wybory prezydenckie z Karolem Nawrockim? Kandydatem, który bardzo niedawno wkroczył na wielką polityczną arenę, wykazując się pracowitością i odpornością na ciosy, ale dość topornym, merytorycznie znacznie gorzej przygotowanym, a ponadto mającym niemałe kłopoty z wytłumaczeniem – oględnie rzecz ujmując – budzących poważne wątpliwości fragmentów swego życiorysu. Jak do tego doszło?

Kurs na polaryzację

Mandat od wyborców, jaki uzyskał Karol Nawrocki, jest silny. Owszem, wygrał nieznacznie, ale przy rekordowej frekwencji w wyborach prezydenckich w Polsce. Karolowi Nawrockiemu pomogło poparcie „żelaznego” elektoratu PiS i zaangażowanie aparatu tej partii. Jest jednak oczywiste, że te czynniki nie wystarczyłyby do zwycięstwa prezesa IPN.

Stawiam tezę: końcowy rezultat wyborów prezydenckich w większym stopniu był konsekwencją odrzucenia przez większość wyborców kandydata KO niż wyrazem poparcia dla jego rywala. Wiadomo, że...