Andrzej Duda Łaskawy

Czy koniec prezydentury Andrzeja Dudy to kres niekonstytucyjnych, niekompetentnych ułaskawień i cynicznego populizmu w prawie karnym?

Prawdziwego mężczyznę poznaje się ponoć nie po tym, jak zaczyna, lecz po tym, jak kończy. Andrzeja Dudę poznamy po tym, jak zaczął, i po tym, jak skończył. Prezydenturę rozpoczął głośnym ułaskawieniem Mariusza Kamińskiego, osoby wówczas jeszcze w świetle prawa niewinnej. Był to poważny delikt konstytucyjny, ingerujący w kompetencje władzy sądowniczej uprawnionej do prawomocnego rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Kadencję zwieńczył ułaskawieniem Roberta Bąkiewicza – tym razem prawdziwego przestępcy, uwalniając go od prac społecznych.

Bagatelizowanie przemocy

Warto jednak pamiętać i o tym, co działo się „w międzyczasie”. Jedną z prawniczo interesujących decyzji prezydenta Dudy było ułaskawienie mężczyzny skazanego m.in. za zgwałcenie oraz znęcanie się nad domownikami. Andrzej Duda tłumaczył, że to „sprawa rodzinna” i „nie było gwałtu”.

Dostępny jest wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 września 2013 r. (sygn. II AKa 204/13). Mężczyznę skazano za przestępstwo z art. 197 § 3 pkt 2 i 3 k.k. w warunkach czynu ciągłego (art. 12 k.k.) oraz za przestępstwo z art. 207...