Dwukrotnie pierwsza: casus Lidii Poët

Przez długie wieki kobieta, która nie chciała zakładać rodziny, miała tylko jedną opcję: wstąpienie do klasztoru. Przywdzianie togi adwokackiej mogło być jedynie mrzonką.

Rzymianie lękali się kobiet, które nie godziły się odgrywać roli narzuconej im przez społeczne konwenanse. Nie brakuje w starożytnych tekstach słów potępienia, a niekiedy wręcz inwektyw rzucanych pod adresem pań mających inny pomysł na życie niż wyjście za mąż i urodzenie gromadki dzieci (najlepiej chłopców). Historyk Valerius Maximus nazywa jedną z nich babochłopem, inną potworem. Kiedy zaś musi uznać odwagę i siłę charakteru którejś przedstawicielki płci przeciwnej, szczerze ubolewa, że „natura zamknęła męskiego ducha w kobiecym ciele”.

Nadejście chrześcijaństwa niewiele zmieniło. Przez długie wieki kobieta, która nie chciała zakładać rodziny, miała tylko jedną opcję: wstąpienie do klasztoru. We frazeologii przedrozbiorowej Rzeczpospolitej panie pokroju Baśki Wołodyjowskiej mogły liczyć na więcej (niewiele więcej, ale jednak) wyrozumiałości. Mawiano o nich ni to z przekąsem, ni z podziwem: „hic mulier!”. Na frazę tę składa się wiele mówiąca kombinacja: oto do rzeczownika „kobieta” (łac. mulier) dodano przydawkę „ten” (łac. hic). Powraca znana już historia męskiego ducha „uwięzionego” w damskim ciele.

Inna

Lidia Poët urodziła się w 1855 r. w wiosce Traverse. Na jej późniejszych wyborach mógł zaciążyć fakt, że nie wywodziła się z rodziny katolickiej. Jej krewni byli waldensami. Po ukończeniu szkoły krótko uczyła się medycyny, ale...