![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Mówili, że nic ze mnie nie będzie
Z Michaelem Caine’m rozmawia Roman Rogowiecki
Rz: Ostatnio często gra pan mentorów. Czy uważa się pan za kogoś takiego w świecie filmowym?
Nie, ja w ogóle mało obracam się w środowisku filmowym. Nie spotykam się z aktorami i to nie dlatego, że ich nie lubię. Po prostu mieszkam w Surrey, gdzie nie ma ich zbyt wielu. Nie mam też siebie za kogoś specjalnego. Spokojnie sobie mieszkam. Mam natomiast gazetowy image, który mi się podoba, więc wmawiam sobie, że to właśnie ja. Moja żona mówi wtedy, że jestem w błędzie. A ja ją przekonuję, że w gazecie piszą, że jestem ikoną. Ona na to: – Dobrze, wynieś śmieci. Tak wygląda moje życie, całkiem zwyczajnie.
Wszystko wskazuje na to, że nadal lubi pan grać w filmach, szczególnie u Christophera Nolana...
Ja chyba nigdy nie wydoroślałem. W moim odczuciu mam 38 lat, ale pan oczywiście tego nie dostrzega. Jestem w luksusowej i bardzo szczęśliwej pozycji, że pracuję tylko wtedy, kiedy naprawdę chcę. Nie lubię rano wstawać, uczyć się na pamięć stron dialogu. Tak naprawdę jestem już na emeryturze. Biorę się do roboty tylko wtedy, gdy pojawia się propozycja nie do odrzucenia.
Kiedy zadzwonił Chris Nolan, nie mogłem mu odmówić. Zrobiłem z nim następną część „Batmana” – „Mrocznego rycerza”, bo to chyba najlepszy reżyser, z jakim kiedykolwiek pracowałem. Jest fantastyczny. A ja muszę mieć obsesję na punkcie tego, co mi ktoś zaoferuje. Nie pracuję, żeby pracować czy...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
