Mistyka ziemi i krwi

autor zdjęcia: Janusz Kapusta

źródło: Rzeczpospolita

Dla Jarosława Marka Rymkiewicza ważną rolę odgrywają takie słowa jak naród czy ofiara. Przywoływane były one często przez Jana Pawła II i prymasa Wyszyńskiego, ale Rymkiewicz używa ich w innym kontekście.

Rozgłos książki „Kinderszenen” Jarosława Marka Rymkiewicza wynika w dużej mierze z faktu, że stawia ona pytania ważne dziś dla Polaków: o sens historii, rozumienie własnych dziejów, możność lub niemożność podzielenia się swym doświadczeniem z innymi. Podobnie było z „Wieszaniem” – poprzednią książką tego autora, w której pytał on o sprawy istotne dla polskiej wspólnoty politycznej: o rozrachunek z przeszłością, zwłaszcza zaś o stosunek do zdrady. W dzisiejszych czasach, gdy nasza literatura abdykuje z powinności roztrząsania problemów ważnych „tu i teraz” dla Polaków, konsekwentna postawa Rymkiewicza godna jest docenienia. Wiele miejsca w „Kinderszenen” zajmuje opis osobistych doświadczeń autora podczas II wojny światowej, kiedy był on małym chłopcem. W świetle przywołanych wspomnień można w nowy sposób spojrzeć na późniejsze decyzje i wybory życiowe Rymkiewicza oraz lepiej zrozumieć jego twórczość. Z doświadczeniami jednak nie sposób polemizować. Można natomiast dyskutować z interpretacjami wydarzeń, które pojawiają się w „Kinderszenen”. Bo choć Rymkiewicz stawia wiele istotnych pytań, to z niektórymi jego odpowiedziami nie sposób się nie zgodzić.

Człowiek jak zwierzę

Podstawowe przesłanie tej książki nie ma charakteru historiozoficznego, na czym skupia się większość krytyków Rymkiewicza, lecz charakter...