![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
„Polski pas” na Białorusi
Dzisiejszy obszar Białorusi zawsze był zróżnicowany narodowościowo. Naturalna jego polonizacja rozpoczęła się po unii horodelskiej w 1413 r., w wyniku czego miejscowi bojarzy ruscy (i żmudzko-litewscy) stali się szlachtą polską, otrzymując herby i prawa z Korony.
To, a następnie osadnictwo i małżeństwa pomiędzy Koroniarzami a Litwinami, udział w polityce państwowej, obronie Rzeczypospolitej, upowszechnieniu się poprzez wyznanie, szkołę, urzędy i język polski przesądziło o polonizacji tutejszej szlachty. Zarówno tej ziemiańskiej, jak i niezwykle licznej w Wielkim Księstwie Litewskim zaściankowej oraz tak zwanej okolicznej (np. Bohatyrowicze nad Niemnem).
Trzeba przy tym pamiętać, że współczesne terytorium Republiki Białorusi to centralna część Wielkiego Księstwa Litewskiego sprzed unii lubelskiej (1569 r.). Pojęcie geopolityczne „Białoruś” pojawia się na przełomie XVII i XVIII w. i odnosi się do współczesnej centralnej oraz wschodniej Białorusi, czyli Mińszczyzny, ziemi połockiej i witebskiej.
Istotny wpływ na stosunki narodowościowe na tym terenie miało też przystąpienie tutejszej Cerkwi do unii z Rzymem, co aż do 1839 r. (kasata unii kościelnej przez carat) cywilizacyjnie zbliżało Koronę z Litwą. Ludność nieszlachecka – mieszczanie i chłopi – w znaczącej mierze stanowiła społeczność orientująca się narodowo poprzez wyznanie (katolicy – Polacy, prawosławni – chłopi lub...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
