![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Swoją wartość udowadniam pracą
Iwona Sowińska przygotowuje premierę „Napoju miłosnego” w Operze Nova, wyjaśnia jak została dyrygentem i jak młody człowiek może zaistnieć w tym zawodzie
Rz: Jak to się stało, że wybrała pani zawód dyrygenta, tak rzadko uprawiany przez kobiety?
Iwona Sowińska: Proszę, tylko nie takie pytanie! Nie uważam, bym dokonała egzotycznego wyboru, w zasadzie była to podobna decyzja jak zostanie lekarzem czy też kierowcą autobusu czy ciężarówki. Dyrygent to nie tyle męska profesja, ile kwestia charakteru. Mam problemy z uległością, więc granie w orkiestrze byłoby dla mnie trudnym (dramatycznym nie brzmi dobrze) przeżyciem. Muzyka to moja własna droga, gdyż nie pochodzę z domu o takich tradycjach. W szkole muzycznej grałam kolejno na fortepianie i flecie poprzecznym. Ale prawdą jest, że w krakowskiej Akademii Muzycznej w czasie trwania moich studiów byłam jedyną studentką dyrygentury, a na moim roku w ogóle byłam sama.
I jak pani to znosiła?
Świetnie. Zdecydowałam się jednak rok wcześniej zakończyć studia, ponieważ uznałam, że obowiązujący system pracy z dwoma fortepianami, czyli przygotowywanie repertuaru z dwoma pianistami zamiast orkiestry, nie ma dłużej sensu. To się sprawdza tylko na początku nauki. Na koncert z orkiestrą studencką mogłam liczyć tylko raz w roku, a to za mało, by się czegoś nauczyć. Kiedy pojawiła się oferta dwuletniego stypendium w Ohio w Stanach Zjednoczonych, nie wahałam się ani chwili. Tam czekała na mnie możliwość codziennej pracy z orkiestrą.
W Polsce traciła pani czas?
Lepiej...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
