Pożyteczni idioci

źródło: AP

Wycieczka po Morzu Czarnym kanclerza Willy'ego Brandta i ministra spraw zagranicznych Egona Bahra z Leonidem Breżniewem podczas wizyty w ZSRR w 1971 r.

źródło: EAST NEWS

Nie byłoby rurorciągu Przyjaźń, gdyby nie rury niemieckiego koncernu Mannesmann

Polityka wschodnia Willy’ego Brandta i Helmuta Schmidta pozwoliła opóźnić rozpad Związku Sowieckiego i zbudować obecną gazową potęgę Rosji

W październiku 1969 roku SPD i FDP utworzyły rząd koalicyjny, którego kanclerzem został socjaldemokrata Willy Brandt. I właśnie Brandt wspólnie z Egonem Bahrem rozpoczęli nowy rozdział w niemieckiej polityce wschodniej (Ostpolitik), postrzeganej dzisiaj jako jedna z najważniejszych cezur w historii Europy po 1945 r.

W dotychczasowych dyskusjach podkreśla się przede wszystkim czysto polityczne aspekty nowej polityki wschodniej Niemiec Zachodnich, chęć pokojowego uregulowania stosunków, odprężenie, pomija się natomiast gospodarcze. A właśnie one były dla sowieckiej strony kluczowe. Decydentom sowieckim bardzo zależało na niemieckiej pomocy gospodarczej przy zagospodarowywaniu ogromnych złóż ropy naftowej i gazu ziemnego na Syberii Zachodniej, przy ich transporcie oraz eksporcie do Europy Zachodniej, co pozwalało uzyskiwać tak potrzebne środki na podtrzymanie upadającego, ale nadal agresywnego imperium komunistycznego.

Na terenach Niemiec zajętych przez oddziały Armii Czerwonej sowieckie „komanda trofiejne” demontowały wręcz całe ośrodki przemysłowe, fabryki i zakłady, urządzenia przemysłowe i infrastrukturę na niespotykaną w historii skalę. Sowieci rabowali jednak nie tylko na ówczesnych i dzisiejszych terenach niemieckich, lecz także na terenach polskich w granicach z 1938 r., w szczególności na Górnym Śląsku. Według ich własnych danych wywieźli z terenów dzisiejszej...