Mały brat patrzy

Skoro i tak coraz bardziej nie mamy gdzie się ukryć przed mikrofonami i kamerami, może lepiej nam się obyć bez staroświeckich cnót dyskrecji i osobistej godności

W „1984” George’a Orwella, powieści o systemie totalitarnym, której wielkim błędem było podkreślenie łotrostwa władców społeczeństwa przy jednoczesnym zbagatelizowaniu słabości mas, cel technologii komunikacyjnej był brutalny i jasny: chodziło o zapewnienie dominacji państwa. Ponure teleekrany umieszczone

w ludzkich domach wypluwały propagandę i prowadziły nadzór, dzięki czemu społeczeństwo pozostawało pasywne, a kierownictwo miało nad nim pełną kontrolę. W obliczu nieustannego monitoringu ludzie mogli jedynie sterylizować swoje zachowania czy myśli i zachowywać się jak modelowi obywatele.

*

Okazało się jednak, że to staroświecki scenariusz, w dużej mierze uproszczony i głęboko melodramatyczny. Jak codziennie udowadnia Internet, nie ma surowego i monolitycznego Wielkiego Brata, na którego musielibyśmy uważać każdego dnia. Jest liczna kohorta figlarnych małych braci wyposażonych w urządzenia, o których Orwellowi się nie śniło 60 lat temu, którzy nie są lojalni wobec żadnej zorganizowanej władzy. Inwazja na prywatność – cudzą, ale także na naszą własną, bo staramy się wszelkimi sposobami skupić na sobie uwagę – została zdemokratyzowana.

Dla Tylera Clementi, studenta Rutgers University, który niedawno popełnił samobójstwo, kiedy zapis jego intymnej randki został wrzucony do sieci, mały brat przybrał formę wścibskiego...