Cholernie niebezpieczni poeci

autor zdjęcia: Magda Starowieyska

źródło: Fotorzepa

Z Agatą Bielik-Robson, filozofką i eseistką, rozmawia Piotr Skwieciński

Rz: Dlaczego poparłaś Palikota?

To rozmowa z „Rzeczpospolitą”, wspomnę więc od razu o wywiadzie z Jarosławem M. Rymkiewiczem. Po jego przeczytaniu podjęłam kolejną w swoim życiu decyzję o emigracji. Kiedy usłyszałam, że prawdziwymi Polakami są tylko ci, którzy głosowali na Kaczyńskiego, a reszta powinna się wynieść, pomyślałam – no to ja się wyniosę. I się wynoszę, z powrotem do Anglii. To była jedna z przyczyn, dla których potem wsparłam Janusza, z którym kiedyś studiowałam filozofię.

Rymkiewicz ci zagraża?

Nie chodzi o zagrożenie, raczej o poczucie dyskomfortu. Po Smoleńsku ujawniła się realna siła prawicy. Siła wspólnoty, żałoby, polskiego mitu męczeńskiego. Wtedy Mazurek pisał w „Rz”, że „my was czapkami nakryjemy”.

On przecież właśnie krytykował takie myślenie, pisał „naprawdę uważacie, że taka arytmetyka ma sens?”...

Trudno było dostrzec ten krytyczny ślad w zalewie mrocznego triumfalizmu posmoleńskich publikacji. Dominowało raczej upojenie tą nowo ujawnioną siłą. W końcu faktem się stało to, o czym mówiłam już od lat 90. Nieustanne, przesadne i instrumentalne ostrzeganie przez tak zwany salon przed ciemnogrodem uzyskało status samospełniającej się przepowiedni. I ciemnogród powstał naprawdę. Widać też wyraźnie inną niepokojącą tendencję. Prawica i Kościół – w co długo nie wierzyłam – ma takie podejście: albo mamy...