![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Paul McCandless
Jest jednym z nielicznych jazzmanów grających na oboju. Na koncertach sięga również po rożek angielski, saksofon sopranowy i klarnety. Jego dziadek i ojciec również grali na oboju, choć tylko muzykę klasyczną. Paul występował w Carnegie Hall z Pittsburgh Symphony, mając zaledwie 19 lat.
W grupie Paul Winter Consort, z którą występował trzy lata, zaciekawił słuchaczy wyrafinowaną klasyczną techniką połączoną z jazzowym frazowaniem. Ten oryginalny styl rozwinął potem w Oregonie. Zagrał z nią w najważniejszych salach koncertowych świata: Filharmonii Berlińskiej, Mozartsaal w Wiedniu i na największych festiwalach. Jako solista występuje również z orkiestrami symfonicznymi. Na występ Oregonu z Orkiestrą Symfoniczną im. Czajkowskiego napisał trzy kompozycje.
Gościnnie wystąpił na ponad 150 albumach, m.in. Carli Bley, Jaco Pastoriusa, Wyntona Marsalisa, Pata Metheny’ego i Ala Jarreau. Razem z bandżystą Belą Fleckiem zdobył w 1996 r. nagrodę Grammy za najlepsze nagranie instrumentalne pop. Jest liderem jazzowego kwintetu, ale tylko nieliczne nagrania firmował własnym nazwiskiem.
