Nożownicy zamiast dżentelmenów

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Fotorzepa

autor zdjęcia: Marek Obremski

źródło: Fotorzepa

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Rzeczpospolita

Zaufanie nigdy nie było mocną stroną III RP, lecz ostatnie lata to prawdziwy krach. Ogromna w tym wina Platformy – żadne ugrupowanie nie zrobiło tak wiele, żeby zaufanie na podstawowym poziomie zastąpić wrogością. Inni – w tym PiS – także nie są bez winy – zauważa publicysta

Gdyby spytać Polaków, jaką debatę pomiędzy głównymi oponentami w wyborach parlamentarnych zobaczyliby najchętniej, odparliby zapewne, że po prostu żywą, nawet żywiołową, choć nie chamską i nie napastliwą, wymianę argumentów. Każdy z uczestników byłby w stanie zaprezentować własne pomysły i oceny oraz starać się dowieść, dlaczego warto je wesprzeć.

To nie jakieś wyidealizowane wyobrażenie. Tak przebiegająca dyskusja wciąż jest standardem w wielu systemach politycznych, z amerykańskim na czele. Nie wyklucza przecież ani ostrego politycznego sporu, ani stosowania politycznego marketingu w całej kampanii. Jest miejsce na ostre sądy i wytykanie błędów oponenta. Tyle że sednem nie są sprytne erystyczne zagrywki, ale odpowiedź na problemy, zarzuty i wątpliwości. Aby jednak debata – i ta w wąskim, i ta w szerszym znaczeniu – mogła tak wyglądać, konieczne jest minimum wzajemnego zaufania na kilku poziomach. Zaufania, którego w III Rzeczypospolitej nigdy nie było w nadmiarze, a dziś mamy jego dotkliwy, wręcz groźny deficyt.

Kosa pod żebro

Po pierwsze – zaufanie muszą mieć do siebie sami politycy. Rzecz jasna nie idzie tutaj o utopijny stan wzajemnej miłości. Takie wyobrażenia o polityce może mieć tylko dziecko lub ktoś skrajnie naiwny. Rudymentarne zaufanie musi dotyczyć podstawowych reguł gry, co do których politycy będą mieli pewność, że przeciwna...