Uśmiechnięci. Pokora i humor za Spiżową Bramą

źródło: L'osservatore Romano-servizio Fotografico/Alinari Archives/East News

Jan Paweł II w 1980 r., jeszcze w dobrej formie fizycznej

źródło: AFP

Rzym, październik 1962. Jan XXIII pozdrawia wiernych na dworcu przed podróżą do Loreto i Asyżu

Jan XXIII i Jan Paweł II oczarowali świat bezpośredniością, serdecznością i otwartością

Połączył ich Sobór Watykański II, epokowe wydarzenie w dziejach Kościoła katolickiego i istotne także dla świata, bo właśnie na ten świat Kościół się otworzył. Choć dzieliło ich jedno pokolenie, zainteresowania, wykształcenie, doświadczenie ich ojczyzn i odmienne koleje karier kościelnych, Jan XXIII i Jan Paweł II mieli wiele cech wspólnych i podobną wizję Kościoła.

Dobroć za cenę bycia zdeptanym

30 października 1964 r. podczas obrad Soboru Watykańskiego II młody biskup pomocniczy łódzki Bohdan Bejze zaproponował, aby – jak to było na początku chrześcijaństwa – beatyfikować przez aklamację dopiero co zmarłego Jana XXIII. Wszyscy ojcowie soborowi klaskali z aprobatą, ale wstało z miejsca tylko dwóch. Byli to Polacy: kardynał Stefan Wyszyński i arcybiskup Karol Wojtyła. Jednak papież Paweł VI zadecydował, że jego poprzednik zostanie wyniesiony na ołtarze normalną drogą.

Zrządzeniem Opatrzności dzieła tego dopełnił w 2000 r. ten, który z takim entuzjazmem zareagował na wniosek o beatyfikację „dobrego papieża Jana".

Tę świętość obaj papieże wykuwali od małego. Angelo Giuseppe Roncalli, syn chłopskiej rodziny z prowincji Bergamo, w dniu I Komunii Świętej przyrzekł sobie: „Chcę być dobry dla wszystkich, zawsze". Już jako biskup, kiedy skończył 50 lat, do tego zdania dopisał postanowienie: „Za cenę bycia nawet zdeptanym". Od 14....