Rząd wpółotwarty

źródło: Rzeczpospolita

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

9 listopada 2014 r. Donald Tusk składa dymisję swojego rządu

źródło: materiały prasowe

Grzegorz Makowski

W 2014 r. mojemu znajomemu nie udało się zajrzeć do kalendarza spotkań minister Bieńkowskiej, ale już w tym samym roku kalendarz komisarz Bieńkowskiej widniał na stronach Komisji Europejskiej. 
Jaki jest wniosek z tej historii? – pyta socjolog.

Niedawno znajomy zwrócił mi uwagę na interesującą kwestię. Dobrze jest mianowicie wiedzieć, co robi minister – odpowiedzialny wszak bezpośrednio za bieg wielu istotnych spraw w kraju. Obywatele powinni mieć choćby wgląd w jego kalendarz spotkań. Ministrowie zyskaliby dzięki temu jeszcze jedno narzędzie komunikowania się z opinią publiczną. Obywatele natomiast oprócz zyskania dostępu do cennej wiedzy być może nieco mniej narzekaliby na to, że politycy „jak zwykle nic nie robią".

Publikowanie kalendarzy miałoby też pewien walor środka prewencji. Jakiś wścibski dziennikarz mógłby oto zechcieć skonfrontować zawarte w nim informacje z faktami. Mógłby przy tym odkryć na przykład, że minister próbuje ukryć spotkania z lobbystami. Nie jest to wydumany problem. Jakiś czas temu z rządu musiał odejść generał Waldemar Skrzypczak, wiceminister obrony, któremu wypominano, że spotykał się w niejasnych okolicznościach z izraelskim lobbystą. Ileż mniej kontrowersyjne byłyby te relacje, gdyby minister Skrzypczak spotykał się z nim tylko w ministerstwie, a spotkania wpisywał w publicznie dostępnym kalendarzu. Krótko mówiąc, pożytków mądrej otwartości jest wiele, a publikowanie kalendarzy ministrów w biuletynach informacji publicznej pożytki by te zwielokrotniło. Nie to jednak jest najciekawsze w naszej opowieści o kalendarzach.

Najbardziej interesujące jest to, że...