Wyzwolić Polskę i Polaków

źródło: materiały prasowe

Plakat do „Wyzwolenia” Radka Rychcika w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie

źródło: materiały prasowe

Zespół Teatru im. Słowackiego na zbiorowym zdjęciu podczas prób do spektaklu „Wyzwolenia” Radka Rychcika (pośrodku)

źródło: materiały prasowe

Rafał Dziwisz jako Konrad – belfer ze studentkami

11 lutego powróciło na deski Teatru im. Słowackiego „Wyzwolenie" Wyspiańskiego. Z myślą o tej scenie powstało, tu pokazano je po raz pierwszy w 1903 roku.

Wszystko zaczęło się od interdyscyplinarnego projektu „Wyspiański wyzwala", który przygotował w listopadzie na otwarcie swojej dyrekcji Krzysztof Głuchowski z pomocą kuratora do spraw artystycznych Bartosza Szydłowskiego. Spektakularne widowisko powstało z zetknięcia przestrzeni Teatru im. Słowackiego, który w historii polskich scen, ale i architektury teatralnej jest osobną planetą – oraz dziedzictwa Stanisława Wyspiańskiego, dla którego krakowski teatr, funkcjonujący wówczas pod nazwą Miejski, był domem. Starał się nawet o dyrekcję teatru, rywalizację z nim wygrał jednak Ludwik Solski, który po objęciu dyrekcji na szczęście zaprosił poetę do współpracy.

Dramat miejsca

Wyspiański, najwybitniejszy polski artysta przełomu stuleci, poeta i malarz, genialny inscenizator, scenograf obdarzony wizjonerską wyobraźnią, wystawił w Teatrze Miejskim większość swych dzieł, w tym także krakowskiego „Bolesława Śmiałego". Dotykały i współczesności, i historii, uderzały w narodowe wady, prowokowały, porażały nową estetyką. To tu 16 marca 1901 roku miała miejsce legendarna prapremiera „Wesela". To po niej Wyspiański otrzymał wieniec z symboliczną liczbą 44, nawiązująca do „Dziadów" Adama Mickiewicza i oznaczającą Zbawcę Polski. W mniemaniu fundatorów wieńca...