Jakie skutki w CIT wywołuje faktoring

Nie ma zgody fiskusa i sądów co do tego, czy zakup wierzytelności przez faktora oraz spłata należności faktorantowi prowadzą do powstania przychodu.

Umowy faktoringowe są relatywnie nowym instrumentem na rynku usług finansowych, który w pewnym stopniu zabezpiecza przedsiębiorców przed ryzykiem niewypłacalności dłużnika (kontrahenta) oraz stanowi sposób uzyskania bieżącego finansowania działalności gospodarczej. Pod względem prawnym jest to instytucja, która nie doczekała się jeszcze ustawowej regulacji zarówno w prawie prywatnym, jak i podatkowym. Można stwierdzić, że umowa faktoringu jest nienazwaną umową, w której przedsiębiorca zwany faktorantem zobowiązuje się do przelewu wierzytelności pieniężnej z tytułu zbytych towarów lub świadczonych usług na rzecz innego przedsiębiorcy zwanego faktorem, który to z kolei zobowiązuje się do zapłaty wartości wierzytelności pomniejszonej o należne mu wynagrodzenie (prowizję). Wyróżniamy dwa podstawowe rodzaje umów faktoringowych:

- faktoring właściwy (bez prawa regresu), który polega na tym, że faktor przejmuje ryzyko niewypłacalności dłużnika, oraz

- faktoring niewłaściwy (z prawem regresu), którego istota polega na tym, że ewentualny brak spłaty zobowiązania przez dłużnika obciąża faktoranta.

Brak szczególnych zasad

Ze względu na brak szczególnych przepisów w ustawie o CIT odnoszących się do opodatkowania usług faktoringu, zastosowanie znajdą zasady ogólne. Zgodnie z art....