Triumf, który nie był cudem

autor zdjęcia: Jakub Ostałowski

źródło: Fotorzepa

Rekonstrukcja Bitwy Warszawskiej 1920 r. Szarża kawalerii pod Ossowem

źródło: Wikipedia

Polskie stanowisko obronne pod Miłosną, sierpień 1920 r.

źródło: Wikipedia

Kobiety ochotniczki, które zgłosiły się do obrony Warszawy, 1920 r.

Polskie zwycięstwo nad bolszewikami było możliwe dzięki znakomitej pracy naszego wywiadu i kadry dowódczej oraz mobilizacji całego narodu przeciwko najeźdźcy.

Osiemnasta decydująca bitwa w dziejach świata – tak nazwał Bitwę Warszawską 1920 r. brytyjski dyplomata lord Edgar Vincent d'Abernon. Jako członek Misji Międzysojuszniczej w Polsce był świadkiem naszego wielkiego zwycięstwa. Wspominał je później: „Współczesna historia cywilizacji zna mało wydarzeń posiadających znaczenie większe od bitwy pod Warszawą w roku 1920. Nie zna zaś ani jednego, które by było mniej docenione. Gdyby bitwa pod Warszawą zakończyła się zwycięstwem bolszewików, nastąpiłby punkt zwrotny w dziejach Europy. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż z upadkiem Warszawy środkowa Europa stanęłaby otworem dla propagandy komunistycznej i dla sowieckiej inwazji". W swoich spostrzeżeniach nie był odosobniony.

Wybitny brytyjski teoretyk wojskowości, płk J.F.C. Fuller pisał: „Osłaniając centralną Europę od zarazy marksistowskiej, bitwa warszawska cofnęła wskazówki bolszewickiego zegara (...), zatamowała potencjalny wybuch niezadowolenia społecznego na Zachodzie, niwecząc prawie eksperyment bolszewików". W West Point szczegółowo omawiał polskie zwycięstwo gen. Douglas MacArthur, późniejszy amerykański triumfator w wojnie na Pacyfiku. Darzył on wielkim szacunkiem marszałka Piłsudskiego. Z kolei papież Pius XI kazał namalować w kaplicy w Castel Gandolfo fresk przedstawiający bój pod Ossowem. Lenin wskazywał zaś, że: „Polska wojna była najważniejszym punktem...