Umowy outsourcingu pracowniczego i przejścia zakładu pracy

Jakub Kowal, Kinga Jezierska Na płaszczyźnie materialnoprawnej korzystanie z pracowników firmy zewnętrznej do wykonywania określonych usług jest – zdaniem SN – przedsięwzięciem polegająceym na wydzieleniu ze struktury przedsiębiorstwa macierzystego określonych funkcji (czynności) i przekazanie ich do realizacji innym podmiotom.

W ostatnich latach wykształciła się linia orzecznicza w przedmiocie możliwości zawierania umów outsourcingu pracowniczego. Linia ta z jednej strony jest korzystna dla przedsiębiorców pragnących zoptymalizować koszty prowadzonej przez siebie działalności. Sąd Najwyższy opowiada się, bowiem za dopuszczalnością zawierania tego typu umów i wskazuje, iż nie jest możliwe ustalenie a priori pozorności konstrukcji outsourcingu. Jednocześnie jednak sądy zachowują daleko idącą ostrożność w ocenie, czy w związku z outsourcingiem usług dochodzi do przejścia części zakładu pracy w trybie art. 231 kodeksu pracy.

Dopuszczalność zawarcia umowy

Wyrażając pogląd o zasadniczej dopuszczalności zawierania umów outsourcingu Sąd Najwyższy w najnowszym orzeczeniu z 2 października 2019 r. (sygn. II UK 103/18) kontynuuje linię orzeczniczą, której część stanowią wyroki z 27 stycznia 2016 r. (sygn. I PK 21/15) oraz z 18 czerwca 2019 r. (sygn. I UK 159/18). Na kanwie tych wyroków, a także wyroków sądów apelacyjnych, można określić, w jaki sposób SN charakteryzuje umowę outsourcingu, a także jakie wymogi stawia takim umowom co do ich treści i formy.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż SN zalicza umowę outsourcingu do umów nienazwanych zgodnie z kodeksem cywilnym, co oznacza, iż należy stosować do niej odpowiednio przepisy dotyczące umów...