Księgowe ujęcie wyemitowanych obligacji

Emisja dłużnych papierów wartościowych jest jedną z form pozyskiwania przez spółki finansowania prowadzonej działalności. Istnieje wiele rodzajów papierów dłużnych, ale najczęściej spotykanymi instrumentami na polskim rynku finansowym są obligacje kuponowe oraz listy zastawne, choć te ostatnie są zarezerwowane wyłącznie dla banków hipotecznych.

Papiery te są szczególnie popularne w portfelach funduszy inwestycyjnych i emerytalnych. Jak zatem powinno wyglądać ujęcie obligacji w księgach rachunkowych ich emitentów oraz jakie ma to przełożenie na sporządzane przez nich sprawozdania finansowe? Okazuje się, że pułapek jest niewiele, a przepisy księgowe i sprawozdawcze udzielają w tym zakresie precyzyjnych wskazówek.

Księgowa definicja obligacji

Z biznesowego punktu widzenia obligację charakteryzują 3 kluczowe pojęcia. Wartość nominalna to kwota, za którą emitent zobowiązuje się wykupić obligację w dniu jej zapadalności. Dyskonto to różnica między wartością nominalną a ceną sprzedaży obligacji w dniu emisji, która ma zachęcić inwestora do nabycia papieru, ponieważ stanowi jego zysk rozliczany w czasie. Kupon natomiast to oprocentowanie obligacji, które jest wypłacalne w trakcie życia danego papieru w ustalonych okresach (miesięcznie, kwartalnie itd.). Warto pamiętać, że nie każda obligacja musi posiadać wszystkie te elementy, ponieważ na rynku występują obligacje, które nie wypłacają kuponów (tzw. obligacje zerokuponowe) oraz zakup niektórych papierów nie wiąże się z dodatkowych zyskiem dla inwestora w postaci dyskonta.

UWAGA!

Obligacje korporacyjne, podobnie jak inne wyemitowane dłużne papiery wartościowe, w księgach rachunkowych są...