IV kadencja. Od płytkiej deflacji do wysokiej inflacji

Kończy się nasza kadencja w Radzie Polityki Pieniężnej. Każdy z nas w składanej przed powołującym go organem przysiędze mówił: „[...] będę działać [...] zgodnie z celami działalności Narodowego Banku Polskiego". W tym tekście zdajemy sprawozdanie z tego, na ile nasze działania wypełniły powyższe słowa.

Gdy na początku 2016 r. rozpoczynała się nasza kadencja, to w Polsce utrzymywała się deflacja. Nie miała ona negatywnego wpływu na decyzje podmiotów gospodarczych, dlatego nie było potrzeby reakcji ze strony polityki pieniężnej. Ważnym argumentem przeciwko obniżkom stóp procentowych w tamtym okresie była troska o stabilność sektora finansowego, zwłaszcza mniejszych banków spółdzielczych i SKOK.

Deflacja, realne stopy procentowe, system rezerwy obowiązkowej

Z okresu deflacji polska gospodarka wyszła pod koniec 2016 r. i inflacja od tego momentu znajduje się w trendzie wzrostowym, co istotnie odróżnia nas chociażby od strefy euro. W 2017 r. obydwaj dużą uwagę przywiązywaliśmy do problemu utrzymującej się coraz dłużej ujemnej realnej stopy procentowej. Zastanawialiśmy się nad tym, na ile – biorąc pod uwagę zapisy Konstytucji RP i ustawy o NBP – władza monetarna w Polsce może pozwolić na to, aby taka sytuacja miała miejsce. Doszliśmy wtedy do wniosku, że biorąc pod uwagę obniżającą się naturalną równowagową stopę procentową, a także brak ryzyka utrwalenia się inflacji na poziomie powyżej celu inflacyjnego, reakcja ze strony polityki monetarnej nie jest potrzebna.

Zadaniem Rady jest nie tylko ustalanie stopy referencyjnej, ale też wysokości rezerwy obowiązkowej. Pod koniec 2017 r. jeden z nas (Ł. Hardt) złożył wniosek o obniżenie poziomu...