Jak przegrać proces, myląc się w kwestii waluty

Prawo powinno być jasne i nie budzić wątpliwości. Przepis konstruujący zasadę walutowości taki nie jest.

Ojcowie prawa cywilnego – czyli starożytni Rzymianie – zostawili nam słyną zasadę „ius civile vigilantibus scrpitum est”. Oznacza ona – w tłumaczeniu – że prawa pisano dla uważnych i starannych. Trudno tej mądrości nie docenić. We współczesnym procesie na przedsiębiorcę czyha wiele pułapek. Jeśli w nie wpadnie, proces przegra, mimo że ma rację. Jedną z takich pułapek jest zasada walutowości określająca walutę roszczenia, którego pozwem się dochodzi. Dłużnik może taką pomyłkę wykorzystać i uniknąć wywiązania się z istniejącego zobowiązania. Innymi słowy: dłużnik może się wywinąć za pomocą kruczków prawnych.

Zasada walutowości

Zasada walutowości to reguła wyrażona w art. 358 § 1 kodeksu cywilnego. Na pierwszy rzut oka wydaje się nieskomplikowana. Zgodnie z nią skoro jesteśmy dłużni w walucie obcej, to w takiej walucie powinniśmy dług zwrócić, chyba że wolimy zapłacić w złotówkach. Jeżeli wybieramy uregulowanie długu w naszej walucie, to obliczamy wartość długu w złotówkach, stosując kurs z dnia, w którym powinniśmy dokonać zapłaty. Jeżeli – jako dłużnik – opóźniamy się z zapłatą, to nasz wierzyciel ma prawo żądać, abyśmy dokonali przeliczenia według kursu z dnia zapłaty. Wydawać by się mogło, że nie ma tutaj żadnej pułapki. A jednak jest.

Przepisy trzeba bowiem czytać uważnie, a nawet bardzo uważnie. Tylko staranna lektura tego przepisu...