Prawnokarna ochrona lokatorów

Art. 191 k.k. penalizuje zmuszanie do określonego zachowania, utrudnianie korzystania z lokalu mieszkalnego oraz wymuszanie zwrotu wierzytelności.

W komentarzu do kodeksu karnego z 1932 r. Leon Peiper pisał: „W zasadzie każdy człowiek ma i powinien mieć zupełną swobodę co do tego, co chce uczynić, czego chce zaniechać i co chce znosić; ta swoboda dotyczy zarówno jego działań prawnych (np. zawarcie umowy kupna, sporządzenie rozporządzenia ostatniej woli itp.), jak i działań czysto faktycznych (siąść, jechać, przechadzać się, jeść itp.), a więc chroni osobę, jej mienie i jej rzeczy, przedstawiające wartość niematerialną, tudzież w ogóle ten prawny i faktyczny stan rzeczy, w którego centrum znajduje się pokrzywdzony i w którego zachowaniu lub niezachowaniu jest on zainteresowany”.

Otóż tę swobodę w całym jej zakresie chroni przepis art. 251 k.k. Przypomnijmy, że komentowany przez tego wybitnego karnistę przepis miał następujące brzmienie: „Kto przemocą lub groźbą bezprawną zmusza inną osobę do działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze więzienia do lat 2 lub aresztu do lat 2”.

Zapis paragrafów

W obecnej przestrzeni prawnej wolność decyzyjna człowieka, wolność jednostki wyboru zachowania się zgodnie ze swoją wolą, osobista swoboda podejmowania lub niepodejmowania jakiegoś zachowania chroniona jest przez normy zakodowane w przepisie art. 191 k.k., który penalizuje zmuszanie do określonego zachowania, utrudnianie korzystania z lokalu mieszkalnego oraz wymuszanie zwrotu wierzytelności....