Jestem artystą, więc…, czyli jedenaście mitów prawa autorskiego

Po piłce nożnej, medycynie, polityce, również prawo autorskie staje się tematem, na którym każdy się zna i o którym każdy chętnie się wypowie. A ile jest prawdy w tych teoriach głoszonych, z całą powagą i pewnością, przy niedzielnym obiedzie u cioci, w firmowej kuchni przy kawie lub w „internetach”? Sprawdźmy!

1. „To tylko trzy takty piosenki. Tyle spokojnie mogę wykorzystać bez niczyjej zgody”.

Prawo autorskie pozwala cytować cudze utwory w naszej twórczości. Milczy jednak, ile sekund, słów, taktów lub wersów możemy przenieść z cudzej do własnej twórczości. Zakres dozwolonego cytowania zależy to od wielu czynników, m.in.: tego, z jakiego utworu czerpiemy, do jakiego utworu przenosimy cudze treści i jak to robimy; jak istotny jest cytowany element dla utworu, z którego go pożyczamy; jaki jest cel cytatu i jaki to zapożyczenie będzie miało wpływ na chęć zapoznawania się przez odbiorców z utworu zacytowanego. Niekiedy będzie można wykorzystać cały, drobny utwór, a niekiedy tylko jego część. Cytowanie w celu wyłącznie upieszczenia naszej prezentacji zazwyczaj będzie niedozwolone.

2.„Zapłaciłem za stworzenie grafiki. Prawa do niej są zatem moje i mogę z nią robić, co zechcę”.

Płatność za usługę lub wykonanie dzieła to jedno, zakup praw to zupełnie inna sprawa. Przeniesienie praw lub pozyskanie licencji wyłącznej wymaga zawarcia umowy pisemnej (mail nie wystarczy). To w niej określimy zakres możliwego korzystania z utworu. Jest w interesie nabywcy wspomnieć tam o wszystkich sposobach korzystania, jakie planuje wdrożyć. Pominięcie określonych pól eksploatacji może być dla niego niekorzystne.

3. „Znalazłem to w internecie, to znaczy, że jest w...