Żeby czterech chciało naraz

autor zdjęcia: Piotr Nowak

źródło: Rzeczpospolita

Złoci medaliści (od lewej Adam Korol, Michał Jeliński, Marek Kolbowicz, Konrad Wasielewski) na mecie

Dwa medale w 40 minut: czwórka podwójna zostawiła za sobą ostatnie niepowodzenia i zdobyła złoto, wygrywając finał z ogromną przewagą, a czwórka wagi lekkiej nieoczekiwanie wywalczyła srebro. To najlepszy start polskich wioślarzy w historii igrzysk - pisze Paweł Wilkowicz z Pekinu

Przywódca czwórki wagi lekkiej Paweł Rańda najpierw stanął w łodzi, żeby wyściskać się z Miłoszem Bernatajtysem, potem skoczył do wody. Pomocna dłoń wyłowiła go i zabrała na pokład pontonu, ale tu też nie potrafił się uspokoić. Po wygranym półfinale z radości wyrwał wiosło razem z dulką, teraz łódź ocalała, ale jeszcze na podium dłoń sama zaciskała mu się w geście zwycięstwa.

– Misiu, kocham cię, mój synku – krzyczał. Musiał też wyjaśnić, skąd na jego stroju wziął się inny miś: mały pluszowy koala przypięty na klatce piersiowej. – To maskotka, która przynosiła szczęście mojej siostrze podczas egzaminów i w innych trudnych sytuacjach. Przekażemy ją następnym pokoleniom, moi synowie będą z nim chodzić na maturę – tłumaczył, ciągle niemal krzycząc. Do wypatrywanego niecierpliwie wyścigu czwórek podwójnych było wówczas jeszcze pół godziny, a Polska już miała na torze pod Pekinem jeden medal.

Rańda i jego trzej koledzy, Bernatajtys, Bartłomiej Pawełczak i Łukasz Pawłowski, sprawili jeszcze większą niespodziankę niż w piątek szpadziści. Nigdy nie stali na podium mistrzostw świata, w ważnych zawodach zwykle byli poza finałami, a w Chinach przegrali tylko z niesamowitymi Duńczykami. Oni byli tego dnia nie do pokonania, ale dla Polaków srebro i tak ma smak złota. Zwłaszcza dla Rańdy, który przez lata wydawał się skazany na rolę tego...