![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Gołębica Wyspiańskiego
Stanisław Wyspiański (1869 – 1907) w ciągu kilku lat stworzył repertuar polskiego teatru: od „Warszawianki” (1898), przez „Wesele” (1901) i „Wyzwolenie” (1903) po „Noc listopadową” (1904).
W dramatach swoich stawiał pytania o idee i programy, rozwiewał złudzenia i nicował mity. Słowami nazywał to wszystko, co Piłsudski przekuwał w czyn. Jeśli ten ostatni stał się przywódcą Polaków, to Wyspiański – wespół z Żeromskim – uznany został za duchowego wodza pokolenia.
Pasjonowali się dziejami ojczystymi. W 1900 roku Wyspiański – artysta wszechstronny – równolegle z witrażami do katedry wawelskiej tworzył historyczne rapsody, takie jak „Bolesław Śmiały”, „Wernyhora”, „Święty Stanisław”, „Kazimierz Wielki”. To z „Kazimierza Wielkiego” właśnie wziął Piłsudski na przełomie 1906 i 1907 roku motto do artykułu o pomocy więźniom politycznym:...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
