Reżyseria żywej muzyki

autor zdjęcia: Bartosz Siedlik

źródło: Fotorzepa

– Kiedy nie ma wyzwania, nie mam ochoty – mówi Barbara Wysocka. Ceniona reżyserka i aktorka udowodniła wierność tej zasadzie w każdym z czterech opracowanych w tym roku spektakli

autor zdjęcia: Jakub Ostałowski

źródło: Fotorzepa

„Zagłada domu Usherów” Philipa Glassa na podstawie prozy Edgara Allana Poe jest ostatnim jak dotąd spektaklem wyreżyserowanym przez Wysocką

Aktorka i reżyserka opowiada o ułomnościach i możliwościach polskiego teatru, nieustającej potrzebie zabawy formą, spłaszczaniu Edgara Allana Poe i specyficznych kolorach Warszawy

Ma pani za sobą wyjątkowo intensywny rok. Wyreżyserowane cztery premiery: „Kaspar”, „Pijacy”, „Opera dokumentalna o Okrągłym Stole”, wreszcie „Zagłada domu Usherów” Philipa Glassa. Czy ma pani poczucie wyjątkowości tego roku, przełamania swojego obrazu w ostatnich latach jako przede wszystkim aktorki?

Barbara Wysocka: Oprócz wymienionych przez panią premier reżyserskich była jeszcze „Trylogia” Jana Klaty, w której zagrałam Oleńkę.

W czerwcu rozwaliłam też samochód w akcji ulicznej Rafała Bujnowskiego podczas festiwalu Art Boom w Krakowie – było to jedno z bardziej wyczerpujących emocjonalnie i fizycznie działań w 2009 r.

Nie mam poczucia wyjątkowości tego roku i nie starałam się przełamywać własnego obrazu jako aktorki, wręcz przeciwnie. Niektórzy myślą, że aktorstwo było dla mnie tylko drogą do reżyserii albo że skoro reżyseruję, to nie chcę już grać. Jest dokładnie odwrotnie – aktorstwo jest dla mnie najpełniejszym i najskuteczniejszym środkiem wyrazu, niezbędnym do życia jak powietrze. Reżyseria jest torem równoległym – nie traktuję tych dwóch zawodów zupełnie oddzielnie. Każda praca reżyserska jest dla mnie nierozerwalnie związana z aktorstwem i każda rola ma w sobie coś z reżyserii. Nie oddzielam też od tego wszystkiego muzyki. Każda rola i reżyseria to praca w materii muzycznej.

Co panią zainteresowało najbardziej w obu...