Ich zwycięstwo czy nasze

autor zdjęcia: Jerzy Undro

źródło: PAP/CAF

Marian Jurczyk i Kazimierz Barcikowski chwilę po podpisaniu porozumienia 30 sierpnia 1980 roku

autor zdjęcia: Jerzy Undro

źródło: PAP/CAF

Strajk w Szczecinie był wyrazem solidarności z Gdańskiem

autor zdjęcia: Jerzy Undro

źródło: PAP

I tu mieszkańcy tłumnie wspierali strajkujących

Strajkujący jako pierwsi, już 30 sierpnia, podpisali porozumienie z rządem. Cena była jednak wysoka – komitet strajkowy zgodził się na sformułowanie o „socjalistycznym charakterze” nowych związków zawodowych

Aleksander Krystosiak był zaprawionym w bojach weteranem. Rocznik 1922, żołnierz NSZ AK, sześć lat przesiedział w stalinowskim więzieniu. Gdy wyszedł w 1956 r., pojechał do Szczecina i zatrudnił się w Stoczni Remontowej Parnica.

Protokół ustaleń w sprawie wniosków i postulatów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego z Komisją Rządową w Szczecinie (fragmenty)

W sierpniu 1980 r. Stocznia Gdańska już od kilku dni strajkowała, ale tu – w Szczecinie – wszystko zdawało się toczyć normalnie. Wreszcie w poniedziałek, 18 sierpnia, o godzinie 7 stanęła Parnica. Powodzenie strajku zależało jednak od tego, czy zastrajkuje też Stocznia im. Adolfa Warskiego, największy zakład w Szczecinie.

Krystosiak wraz z pięcioma kolegami odpalił zatem motorówkę „Agata” i z informacją o strajku popłynął do robotników z Warskiego. Już od kei krzyczeli, że są delegacją z Parnicy. I że Parnica strajkuje. Trzy i pół godziny później Warski stanął.

Gdzie są nasi krzykacze?

Dwie stocznie i kilka innych zakładów tworzą Międzyzakładowy Komitet Strajkowy. Szefem zostaje Marian Jurczyk z Warskiego. Żądania spisują w 36 punktach: utworzenie wolnych związków zawodowych,...