Dolina baśni

autor zdjęcia: Robert Daniłowicz

źródło: Fotorzepa

Świętobrość. Na pierwszym planie nagrobek rodziny Syruciów

Byłem szczęśliwy z moim łukiem,

skradając się brzegiem baśni.

Co stało się ze mną później, zasługuje

na wzruszenie ramion

I jest tylko biografią, to znaczy

zmyśleniem.

Czesław Miłosz „Do leszczyny"

To był chyba most. Z bagna sterczały trzy ceglane filary połączone arkadami – wielki ukruszony trójząb wbity w zarośniętą sadzawkę. Bliźniacze przęsło oplecione butwiejącym zielskiem leżało obok. Po obu stronach rozciągał się szeroki, błotnisty parów. To jedyna droga z dworu w głąb parku. Nie było wyjścia. Poeta musiał tędy przejść.

Czesław Miłosz był w Suryszkach latem 1918 roku. Wrażenia z pobytu zawarł w „Abecadle" pod hasłem „Miłość", bo gdzieś na tym mostku po raz pierwszy w życiu się zakochał. Wspominał to tak: „niedaleko Szetejń, za rzeką, tuż koło Kałnoberży, stał dwór Suryszki... Starsi pojechali z wizytą do Suryszek i zabrali mnie... Starsi gadali i polecili małej dziewczynce, żeby pokazała mi park. Szliśmy ścieżkami, przechodziliśmy jakieś mostki, które miały poręcze z brzozowych żerdek i to dobrze pamiętam. Wtedy to się stało. Patrzyłem na jej szczupłe, obnażone ramionka, na wąskość jej rąk nad łokciem i nigdy dotychczas nie zaznane wzruszenie, czułość, zachwyt, nie do nazwania, dławiły mnie w gardle. Nie wiedziałem, że to nazywa się miłość".

W „Dolinie Issy" z kolei pisał o swym alter...