Choroba zwana polskością

Polskość to nienormalność. Dostało się Donaldowi Tuskowi, i to wielokrotnie, za tę opinię, którą odważył się opublikować ćwierć wieku temu na łamach miesięcznika „Znak". Pisowski i radiomaryjny lud takich rzeczy nie przepuszcza. Szczególnie, gdy ma okazję dołożyć prominentnemu politykowi, który jest zakładnikiem zgniłej, kosmopolitycznej elity.

Przypomnijmy, o co chodziło 25 lat temu młodemu historykowi z Gdańska. Z jednej strony przyszły premier narzekał na zapatrzenie Polaków we własną zbiorową historię, we „wzniosło-ponuro-śmieszny teatr niespełnionych marzeń i rojeń", a z drugiej – wyznawał, że gdy sobie to uświadamia, miota się między „goryczą i wzruszeniem, dumą i zażenowaniem".

Tak czy inaczej, dla warszawsko-krakowskiego salonu, który chciałby zawładnąć duszą dowodzonego przez Tuska obecnego obozu władzy, polskość jest nienormalnością. Inaczej niż sam ten obóz, postrzegający jako swój atut światopoglądową nijakość. Tymczasem salon za...