Stuletni garnek pani Davis

źródło: AP

Czesi od wczoraj grają w Pradze z Hiszpanami. To setny finał Pucharu Davisa i powtórka z historii, którą warto pamiętać.

Rozgrywki tak naprawdę zrodził duch czasów. Kiedy Atlantyk zaczęły regularnie pokonywać wielkie parowce, kiedy sport przeżywał lata pionierskie, w Europie i Ameryce rodziły się kluby, systemy rozgrywek, kodeksy reguł i w końcu igrzyska olimpijskie, musiał znaleźć się także ktoś, kto wymyśli mecze tenisowe USA – Wielka Brytania.

Powszechnie wiadomo – to pomysł czwórki studentów Harvardu dowodzonych przez Dwighta F. Davisa, wtedy mistrza międzyuczelnianych rozgrywek amerykańskich, po latach sekretarza wojny w rządzie prezydenta Calvina Coolidge'a oraz gubernatora Filipin.

Davis pochodził z zamożnej rodziny w St. Louis, więc nie było problemem zamówienie u rzemieślnika w Bostonie, konkretnie w firmie Shreve, Crump & Low dużej srebrnej wazy, która dziś ma jeszcze pod sobą odpowiednio wielką srebrną tacę i trzy solidne cokoły, by było gdzie dopisywać daty i zwycięzców kolejnych finałów.

Wazę, nazywaną potocznie garnkiem pani Davis lub Srebrną Salaterką, zaprojektował William B. Durgin, a wykonał Rowland Rhodes, Anglik. Puchar służył jako poręczne naczynie do losowania kolejności gier. Tak było np. w 1927 roku, gdy losującym był sam prezydent Coolidge. Puchar przeżywał też przygody: był ukradziony w Peru, wypełniany szampanem w nocnych klubach w Paryżu i głęboko chowany w bankowych sejfach podczas wojen.

Australazja

Niewiele z...