Listy Roberta do Roberta

źródło: Archiwum

Drogi Robercie, przerywam milczenie. Dość już, stało się. Mimo że nikt mnie nie przesłuchuje, nikt ode mnie nie żąda, żebym zaczął sypać, podawać adresy i kontakty, nie skrywam też żadnej sensacyjnej tajemnicy, nie chcę wyjawić zabójcy. Po prostu przerywam milczenie i już.

To zresztą nic niezwykłego, ostatnio każdy to robi. Wręcz jest moda na przerywanie milczenia. Ludzie przerywają milczenie, choć nie miałem pojęcia, że to ich milczenie było znaczące. Ba, w ogóle nie zauważyłem, że milczą. W końcu jak ktoś nic nie mówi, to nie znaczy od razu, że spektakularnie milczy, prawda? Ot, nie gada i nie ma w tym nic niezwykłego. Nawet ja czasem nie mówię, głównie, kiedy śpię, ale jednak. Przecież nie można cały czas trajkotać, co oczywiście nie dotyczy aktorów i osób związanych z radiem.

Najczęściej ludzie przerywają milczenie w związku z wydaniem książki albo płyty, bo nic tak nie podnosi jej sprzedaży jak wiadomość o tym, że autor był bity w dzieciństwie albo w małżeństwie, albo mimo że nie był bity, to go tak bolało życie, że musiał wyjechać do Belgradu, to jest wróć, do Bangkoku. Skoro przerywa milczenie, bo był bity,...