Bogowie są coraz młodsi

źródło: AFP Image Forum

Herbert von Karajan był mistrzem autokreacji

źródło: AP

Arturo Toscanini ciągle wymyślał muzykom

źródło: Deutsche Grammophon

Gustavo Dudamel od 12 roku życia dyryguje

źródło: Materiały Promocyjne

Krzysztof Urbański jest szefem trzech orkiestr

Dawniej był doświadczony, leciwy, a z charakteru – tyran. Dzisiaj to demokrata, pełen energii i pomysłów. Tacy dyrygenci robią błyskawiczne kariery

Ten zawód zaczął zmieniać się choćby dlatego, że do sal koncertowych wkroczyła telewizja. Wcześniej widz oglądał plecy dyrygenta, dzięki kamerze spojrzał mu w oczy. Pierwszy wykorzystał to Herbert von Karajan. Zapisy jego koncertów są majstersztykiem autokreacji. Mistrz ma przymknięte powieki, na twarzy maluje się głębia przeżyć. Muzycy ponoć śmiali się, że gdyby dyrygował, nie patrząc na nikogo, koncert musiałby zakończyć się katastrofą.

Wielki Richard Strauss mawiał: „Dobry dyrygent nie poci się nigdy, on sprawia, że to na publiczność biją poty". Na starych filmach wydaje się wręcz znudzony tym, że musi machać batutą. Im bliżej naszych czasów, tym częściej dyrygent staje się showmanem, bo występy są utrwalane przez telewizję, na DVD, pokazywane w Internecie.

– Koncert jest rodzajem widowiska – uważa Tadeusz Strugała. – Jeśli chcę uzyskać piękny dźwięk orkiestry, staram się osiągnąć to ładnym ruchem, oczywiście skutecznym. Piękno powinno wyzwalać inne piękno. A po sposobie reagowania na estradzie dyrygenta można ocenić, jakim jest człowiekiem. Występ jest jak odcisk linii papilarnej.

– Dobrym dyrygentem można zostać po sześćdziesiątce, wcześniej jedynie się terminuje – powtarzali w rozmowie ze mną członkowie...