Analitykę ustala kierownik jednostki

Zakres ksiąg pomocniczych powinien być dostosowany 
do złożoności i charakteru działalności firmy, aby sprawnie pozyskać z nich informacje niezbędne do sporządzenia deklaracji podatkowych, ubezpieczeniowych 
i statystycznych.

Zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych – głównych i pomocniczych – określone są szczegółowo w ustawie o rachunkowości. Jest to jedna z kwestii nieuregulowanych w Międzynarodowych Standardach Sprawozdawczości Finansowej. Oznacza to, że nawet jednostki, które sporządzają swoje sprawozdania według MSSF, do prowadzenia ksiąg stosują zapisy polskiej ustawy.

Polityka rachunkowości przyjęta przez jednostkę powinna oczywiście zawierać: opis zasad dotyczących sposobu prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz informacje na temat zakładowego planu kont, ustalającego wykaz kont księgi głównej, przyjęte zasady klasyfikacji zdarzeń, zasady prowadzenia kont ksiąg pomocniczych oraz ich powiązania z kontami księgi głównej.

Księgi rachunkowe obejmują zbiory zapisów księgowych, obrotów i sald, które tworzą:

∑ dziennik;

∑ księgę główną;

∑ księgi pomocnicze (ewidencja analityczna do kont księgi głównej);

∑ zestawienia: obrotów i sald kont księgi głównej oraz sald kont ksiąg pomocniczych;

∑ wykaz składników aktywów i pasywów (inwentarz).

Uszczegółowienie

Konta księgi głównej zawierają zapisy o zdarzeniach w ujęciu systematycznym. Zapisy ujmuje się chronologicznie, zgodnie z zasadą podwójnego zapisu. Natomiast konta ksiąg pomocniczych...