Przedawnione świadczenie dla byłego pracownika nie jest kosztem

Po upływie trzech lat od dnia, w którym należność stała się wymagalna, pracownik traci możliwość żądania jej przymusowej wypłaty. Jeżeli mimo to pracodawca uiści te kwoty, to nie rozliczy ich w swoim rachunku podatkowym.

Zgodnie z ogólną zasadą kwalifikowania wydatków do kosztów podatkowych, wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, pod warunkiem że nie mieszczą się w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty na podstawie art. 16 ustawy o CIT. Przesłanką, na której opiera się przywołany przepis, jest racjonalność gospodarcza wydatku.

Nie tylko podstawowa pensja

Świadczenia należne pracownikowi ze stosunku pracy są kosztem uzyskania przychodu pracodawcy, o czym ustawodawca przesądził wprost. Ustawa o CIT przewiduje możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wszelkich wydatków, które można połączyć ze stosunkiem pracy. Oprócz wynagrodzenia zasadniczego, czy za godziny nadliczbowe, pracodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich świadczeń pieniężnych, świadczeń w naturze wypłacanych pracownikowi, w szczególności różnego rodzaju dodatków, nagród, czy ekwiwalentów za niewykorzystany urlop oraz wszelkich innych kwot niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona. Wypłata dodatkowych świadczeń musi jednak wprost wynikać z...