Zwodniczy urok formularza

Dobrze napisane uzasadnienie na pewno będzie lepsze od rubryczek. Zwłaszcza że trudno 
w nich wyjaśnić stronom istotę wyroku.

Wiele już napisano o zbyt obszernych i często niezrozumiałych nawet dla prawników uzasadnieniach orzeczeń sądowych. Zamiast być prostym odzwierciedleniem toku rozumowania sądu, stały się od lat kanwą obszernych rozważań naukowych z przeglądem dostępnego orzecznictwa na dany temat. Niekiedy zawierają omówienie całego materiału dowodowego, w tym przywołanie pełnej treści zeznań świadków, opinii biegłych i wyjaśnień oskarżonych. Dobrze, gdy powyższe elementy nie zastępują w uzasadnieniu tych rozważań, które powinny się tam obligatoryjnie znaleźć, gorzej, gdy tak się dzieje.

W tym natłoku informacji potrzebnych i całkowicie zbędnych, do tego często napisanych skomplikowanym językiem prawniczym, strona ma prawo nie zrozumieć istoty wyroku. Wystarczy jednak sięgnąć do lat 70., by zobaczyć, że można uzasadnienia pisać inaczej: krótko i zwięźle.

Od tego czasu zmieniło się jednak wiele, a niechlubną rolę odegrał tu zwłaszcza Sąd Najwyższy. Dopływ do niego sporej liczby profesorów prawa wywierał ten negatywny skutek, że pisali oni uzasadnienia wzbogacone obszernymi wywodami naukowymi. Nie sprzyjała temu również praktyka glosowania orzeczeń, bo autor glosy zwykle obszernie od strony naukowej rozprawiał się ze zbyt spłyconym uzasadnieniem wyroku. Wywołany do tablicy sędzia SN przy kolejnym uzasadnieniu starał się więc tym razem odnieść już do wszystkich kwestii,...