Historia złotego na ziemiach polskich

źródło: materiały prasowe

Na banknotach w odrodzonej Rzeczypospolitej znalazł się wizerunek Tadeusza Kościuszki

źródło: materiały prasowe

Monety jakimi Polacy posługiwali się w okresie międzywojennym

Sto lat temu, 28 lutego 1919 r., Sejm przyjął ustawę, w której zapisano, że polska waluta nazywa się złoty i dzieli się na 100 groszy.

Wybór nazwy wcale nie był oczywisty. Trochę wcześniejszy (z 5 lutego 1919 r.) dekret naczelnika państwa stanowił, że nową polską walutą jest lech. Rozważane były też inne propozycje, m.in. piast, pol, polonia, sarmata czy kościuszko. Jednak ostateczna decyzja należała do Sejmu, a ten postanowił nawiązać do wielowiekowej tradycji.

Już w 1919 r. rząd zlecił drukarniom we Francji (nominały od 1 zł do 50 zł) i Anglii (nominały od 100 zł do 5000 zł, ale najwyższe z nich: 1000 i 5000 zł nie zostały wprowadzone do obiegu) wydrukowanie banknotów z datą 28 lutego 1919 r. Były one opatrzone nazwą jeszcze nieistniejącego emitenta, czyli Banku Polskiego SA.

Jednak formalnie złoty został wprowadzony do obiegu dopiero na podstawie rozporządzenia prezydenta Rzeczypospolitej z 14 kwietnia 1924 r. o zmianie ustroju pieniężnego. Do tego czasu w niepodległej już Polsce posługiwano się markami polskimi wprowadzonymi w 1917 r. Najpierw były to marki wydrukowane w Berlinie. A po wyczerpaniu zapasów przystąpiono do druku nowej serii banknotów – już pod kontrolą polskich władz. Umieszczono na nich klauzulę o odpowiedzialności państwa polskiego za ich wymianę na przyszłą walutę polską. Na biletach z kolejnych emisji widniały wizerunki polskich bohaterów narodowych: Tadeusza Kościuszki i Bartosza Głowackiego oraz królowej Jadwigi.

Jeden złoty – 30 groszy...