Płatnik musi ustalić czy wypłaca należność rzeczywistemu właścicielowi

Preferencje w podatku od dywidend, odsetek czy należności licencyjnych mają zastosowanie, gdy płatności z tych tytułów dokonywane są na rzecz podmiotu, który otrzymuje je dla własnej korzyści i sam decyduje o ich przeznaczeniu.

Obowiązujące od 2019 roku regulacje dotyczące podatku u źródła oraz projekt „Objaśnień podatkowych z 19 czerwca 2019 roku – Zasady poboru podatku u źródła" kładą szczególny nacisk na to czy dana płatność dokonywana jest na rzecz tzw. rzeczywistego właściciela. Zmiana zasad poboru podatku (wymóg zachowania należytej staranności oraz zastosowanie stawki podstawowej podatku u źródła z możliwością późniejszego ubiegania się o zwrot od 2020 roku przy płatnościach do osób prawnych, a także zmieniona definicja rzeczywistego właściciela) powoduje, że polski płatnik jest i będzie w praktyce obowiązany do badania czy podmiot, na rzecz którego dokonuje płatności, posiada status rzeczywistego właściciela. Jest także zobowiązany do badania substancji biznesowej tego podmiotu.

Pojęcie zdefiniowane w UPO

Pojęcie rzeczywistego właściciela należności wywodzi się z doktryny prawa międzynarodowego. Część z umów (ale nie wszystkie) o unikaniu podwójnego opodatkowania (dalej: UPO) zawieranych przez Rzeczpospolitą z innymi krajami posługuje się tym pojęciem. Umowy te wskazują, że obniżona stawka podatku dotycząca dywidend, odsetek czy należności licencyjnych znajduje zastosowanie, kiedy płatności z tych tytułów dokonywane są właśnie na rzecz rzeczywistego właściciela.

Przykład:

Umowa o unikaniu...