Więcej o neosędziach dowiemy się z uzasadnienia

Aleksander Kappes Jacek Skrzydło Czwartkowa uchwała połączonych izb SN wzbudza mieszane uczucia. Idzie bowiem w słusznym kierunku, ale zatrzymuje się w połowie drogi.

Czwartkowa uchwała trzech połączonych izb Sądu Najwyższego jest konsekwencją wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 19 listopada 2019 r. podważającego status neoKRS w procesie powoływania sędziów, a w konsekwencji status samych sędziów oraz negującego status tzw. Izby Dyscyplinarnej SN jako sądu w rozumieniu prawa europejskiego. Przypomnijmy, że za sprawą neoKRS powołanych zostało ok. 500 sędziów (ok. 5 proc. ogółu czynnych), tzw. neosędziów, z udziałem których wydano już ponad 70 tys. wyroków. Skala problemu jest zatem poważna. Uchwała nie odnosi się, gwoli ścisłości, do statusu neosędziów jako sędziów, ale do ich zdolności do orzekania, a precyzyjnie, do wpływu ich obecności w składzie orzekającym na prawidłowość obsady sądu. Pomijamy tu groteskowe działania Julii Przyłębskiej w związku z rzekomym sporem kompetencyjnym, słusznie zignorowane przez Sąd Najwyższy.

Nieorzekający i wątpliwi

Uchwała składa się z czterech tez. Pierwsza odnosi się do neosędziów Sądu Najwyższego. Ich obecność w składzie orzekającym SN skutkuje tym, że sąd jest nienależycie obsadzony (w procedurze karnej) lub sprzecznością składu sądu z prawem (procedura cywilna). W konsekwencji neosędziowie SN powinni być z dniem 24 stycznia 2020 r. odsunięci od orzekania. Pozostają sędziami SN, są jednak trwale wyłączeni od...