Obligatariusz, dłużnik i hipoteka

Ostatnia z uchwał SN pozostaje w opozycji do dominującego dotychczas w doktrynie poglądu o wyłącznej legitymacji administratora hipoteki do działania przy wykonywaniu praw i obowiązków zabezpieczonych wierzycieli w sferze materialnoprawnej i procesowej (choć poglądy te wyrażane były przeważnie na gruncie ustawy o księgach wieczystych i hipotece).

Sąd Najwyższy 27 lutego 2020 r. w sprawie o sygn. III CZP 55/19 podjął uchwałę, w której stwierdził, iż obligatariuszowi przysługuje legitymacja do dochodzenia od dłużnika rzeczowego zaspokojenia z nieruchomości obciążonej hipoteką zabezpieczającą roszczenia z obligacji wyemitowanych na podstawie ustawy z 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (tekst jedn.: DzU z 2001 r. nr 120, poz. 1300 z późn. zm.).

Pogląd ten wyrażony został na gruncie art. 7 nieobowiązującej już ustawy z 29 czerwca 1995 r. o obligacjach, jednak zachowuje on aktualność ze względu na analogiczne brzmienie art. 31 obecnej ustawy z 15 stycznia 2015 r. o obligacjach.

Zaczęło się od powództwa

Sąd Najwyższy udzielił odpowiedzi na pytanie prawne przedstawione przez sąd rozpoznający sprawę z powództwa obligatariusza przeciwko dłużnikowi rzeczowemu, na którego nieruchomości ustanowiono hipotekę zabezpieczającą zobowiązania z tytułu obligacji wyemitowanych przez inny podmiot. Obligatariusz wniósł samodzielnie pozew, mimo iż uprzednio ustanowiony został administrator hipoteki na podstawie at. 7 ust. 1a ustawy z 29 czerwca 1995 r. o obligacjach, który zresztą zgłosił na etapie postępowania apelacyjnego interwencję uboczną po stronie pozwanej. Sąd apelacyjny powziął wątpliwości co do tego, czy obligatariuszowi przysługuje uprawnienie do dochodzenia od dłużnika rzeczowego wierzytelności...