Kara umowna za długi wobec podwykonawców

Podstawowym interesem zamawiającego jest znaleźć wykonawcę, który szybko, tanio i dobrze wykona inwestycje i wywiąże się z wszelkich obowiązków wobec podwykonawców.

Brak uregulowania należności wobec podwykonawców może oznaczać dla zamawiającego problemy. Ich uniknięciu służy kara umowna za niewywiązanie się wykonawców z obowiązku zapłaty podwykonawcom. Ostatnio Sąd Najwyższy stwierdził, że nie jest ona sprzeczna z Kodeksem cywilnym, czym rozwiązał jeden z ważniejszych problemów zamawiających.

Sąd Najwyższy w uchwale (zapadłej w składzie trzech sędziów) z 30 czerwca 2020 r., sygn. akt III CZP 67/19 stwierdził, że art. 483 § 1 K.c. – stanowiący podstawę do zastrzegania kar umownych – nie wyłącza dopuszczalności zastrzeżenia kary umownej z tytułu braku zapłaty lub nieterminowej zapłaty wynagrodzenia należnego podwykonawcom lub dalszym podwykonawcom. SN rozważał relacje tego przepisu K.c. do art. 143d ust. 1 pkt 7 lit. a Prawa zamówień publicznych, stanowiącego, że umowa o roboty budowlane zawiera, m.in. postanowienia dotyczące wysokości kar umownych z tytułu braku zapłaty lub nieterminowej zapłaty wynagrodzenia należnego podwykonawcom lub dalszym podwykonawcom.

Jaka kara

Sprawa w której podjęto uchwałę, dotyczyła realizacji umowy o roboty budowlane przy rozbudowie szpitala. Zawarto w niej klauzulę, zgodnie z którą w przypadku nieterminowych wypłat podwykonawcom, wykonawcę zobowiązano do uiszczenia – na rzecz zamawiającego – kary umownej w wys. 0,5 proc. wynagrodzenia podwykonawcy. Miała...