Ciemna strona przepisów o bezpośredniej zapłacie

Nie negując postulatu ochrony podwykonawców, wykładnia prawa nie powinna być dokonywana w taki sposób, aby podmioty prawa cywilnego czynić odpowiedzialnymi za zobowiązania wynikające ze stosunków prawnych, w których nie uczestniczą.

Obowiązujące od początku br. nowe prawo zamówień publicznych (nowe p.z.p.) w zasadzie bez zmian przejęło rozwiązania mające chronić podwykonawców biorących udział w realizacji zamówienia na roboty budowlane obowiązujące na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy – Prawo zamówień publicznych z 2004 r. (stare p.z.p.). Analogicznie jak w poprzednim stanie prawnym zasadniczym instrumentem ochrony podwykonawców jest dokonanie przez zamawiającego bezpośredniej zapłaty podwykonawcom lub dalszym podwykonawcom biorącym udział w realizacji robót (art. 465 ust. 1 nowego p.z.p.) w przypadku stwierdzenia braku dokonania takiej zapłaty przez wykonawcę.

Jednocześnie należy również zwrócić uwagę, iż unormowania nowego p.z.p. nie uchylają ochrony służącej podwykonawcom wykonującym roboty budowlane wynikającej z przepisu art. 647(1) § 1 k.c., czyli instytucji solidarnej odpowiedzialności inwestora za zapłatę wynagrodzenia podwykonawcy. Art. 465 ust. 8 nowego p.z.p., jako przepis kolizyjny, określający relację nowego p.z.p. do k.c. stanowi jedynie, iż do zasad odpowiedzialności zamawiającego, wykonawcy, podwykonawcy lub dalszego podwykonawcy z tytułu wykonanych robót budowlanych stosuje się przepisy k.c., jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej. Pomijając zatem problem traktowania go jako swoistego superfluum ustawowego, nie sposób uznać, by przepis uchylał solidarną...