Ograniczenia własności w planie muszą być właściwie uzasadnione

Władztwo planistyczne nie może być traktowane jako nieumotywowana przekonywująco ingerencja gminy w prawa właścicielskie. Ingerencja ta jest możliwa, ale musi też uwzględniać proporcjonalnie wyważony interes publiczny uprawnieniami właścicielskimi - wynika z jednego z wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

Przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (dalej: plan miejscowy) rada gminy musi kierować się powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, a w szczególności ustawą z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: u.p.z.p.). Czasami dochodzi do niedopuszczalnej i nieuzasadnionej ingerencji w prawo własności do nieruchomości, które jest chronione na podstawie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: Konstytucja RP) i ustaw. Powoduje to konieczność stwierdzenia nieważności planu miejscowego w całości lub w części przez wojewodę w postępowaniu nadzorczym lub przez sąd administracyjny w przypadku wniesienia skargi.

Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym m.in. uchwalanie planów miejscowych, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy (art. 3 ust. 1 u.p.z.p.).

Ustalenia planu miejscowego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi m.in. w planie miejscowym, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich (art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.).

...