Omniworyści. Ludzie, którzy od życia chcą wszystkiego

Na stole kaszanka i mule, a na playliście Wolfgang Mozart obok Zenka Martyniuka – to życie wszystkożernego omniworysty, chcącego spróbować najwięcej, ile się tylko da. Nie oznacza to, że wszystko mu się podoba.

Wyobraźmy sobie człowieka, który wieczorem kładzie się do łóżka, zamyka oczy. Ma za sobą dzień pełen wydarzeń. Zanim zaśnie, w jego myślach pojawiają się kolejne pytania: z iloma osobami dzisiaj rozmawiałem? Co mnie zaskoczyło w czasie tych spotkań? Czy poznałem kogoś nowego? Rozważa, czy mimo późnej pory jednak wstać i obejrzeć serial na Netflixie albo film, który od dawna chciał zobaczyć, czy może jednak wyspać się, bo nowy dzień znów zapowiada się intensywnie.

Zastanawia się, czy nie pominął e-maila o ciekawym koncercie albo przydatnym szkoleniu. Zadaje sobie pytanie, czy jest na bieżąco w sprawach związanych z pandemią i polityką. Czy nie przeoczył czegoś w mediach społecznościowych? Planuje, co przeczyta w weekend – kryminał, a może coś Olgi Tokarczuk? A może pójść do kina albo na mecz?

Tak mógłby wyglądać wieczór omniworysty – uzależnionego od nowych wrażeń aktywnego człowieka, który kocha różnorodność. Omniworyści chodzą do opery, odwiedzają galerie sztuki, lubią próbować nowych, wyszukanych potraw i zaglądają do literatury awangardowej. Nie przeszkadza im to w drodze do opery słuchać muzyki popularnej, pójść potem do dyskoteki, regularnie odwiedzać bary mleczne i polecać znajomym kotlety schabowe. Przeciwieństwem omniworyzmu jest uniworyzm – stałe trzymanie się jednolitych gustów, smaków i preferencji.

Im...