Trzeba było słuchać żon

autor zdjęcia: Grzegorz Dembiński

źródło: Polska Press/East News

Dwaj przegrani – Paulo Sousa i Zbigniew Boniek

Dezercja selekcjonera reprezentacji Paulo Sousy jest wymownym zakończeniem roku, w którym w polskiej piłce nożnej wydarzyło się sporo niezrozumiałych rzeczy.

W styczniu prezes PZPN Zbigniew Boniek zwolnił Jerzego Brzęczka. Selekcjonera, który awansował z reprezentacją do mistrzostw Europy i zaczął przygotowania do finałów.

Czegoś takiego wcześniej nie było. Prezes uznał, że lepiej w roli trenera reprezentacji narodowej sprawdzi się cudzoziemiec, który nie miał z Polską nic wspólnego. Na Brzęczka narzekała część wpływowych dziennikarzy, bo nie był skłonny do zwierzeń o kulisach pracy i nawet po zwycięskich meczach dawano mu do zrozumienia, że nie jest

i nigdy nie będzie Pepem Guardiolą ani Juergenem Kloppem.

Boniek wsłuchał się w te słowa i postawił na trenera, którego uważał za odpowiedniego. Nie przeszkadzało mu to, że Paulo Sousa nie tylko nie miał żadnych osiągnięć jako szkoleniowiec (bo piłkarzem był świetnym), ani fakt, że nigdy nie pracował z reprezentacją krajową.

Pozorny dżentelmen

Na pierwszej konferencji Paulo Sousa zaprezentował się jako światowiec. Przystojny, nobliwie siwiejący dżentelmen o nienagannej sylwetce. Mówił kilkoma językami, do każdego się uśmiechał, dziękował za nawet banalne pytania i wiedząc, w jakim kraju jest, kupował słuchaczy cytatami z Jana Pawła II.

To już było lekkie przegięcie i powinno dać do myślenia. Dziennikarzom nie dało. Mieli przed sobą trenera

z bogatego pod względem tradycji i sukcesów kraju, który zamierzał...