Deglobalizacja. Co na to Unia Europejska?

autor zdjęcia: mat. pras.

źródło: Rzeczpospolita

O ekonomicznych konsekwencjach rozstania z Rosją właśnie się przekonujemy. Już dziś trzeba jednak brać pod uwagę scenariusz „rozwodu” także z Chinami. Tak naprawdę to on już się materializuje – pisze ekonomista, członek Rady Programowej Kongresu Obywatelskiego.

Coraz więcej wskazuje na to, że na przełomie roku Europę czeka poważny wstrząs. Wysokie ceny surowców energetycznych oraz ich racjonowanie przełożą się na sytuację gospodarczą (recesja, problemy firm itd.) i społeczną (pogorszenie nastrojów). W tej sytuacji uwaga decydentów koncentruje się na „zarządzaniu kryzysem”. Dobrze byłoby jednak, gdyby stratedzy i decydenci w krajach Unii Europejskiej nie zawężali zbytnio spojrzenia. Szersza perspektywa jest konieczna, gdyż to, co się obecnie dzieje, to jedynie niewielki element większego obrazu, skrywającego się pod pojęciem deglobalizacji oraz związanego z nią poważnego i długofalowego wyzwania o charakterze strukturalnym.

Deglobalizacja jest możliwa

Do niedawna wydawało się, że deglobalizacja nie jest możliwa. Że korzyści z globalizacji są na tyle powszechne, że stanowią silną przesłankę do jej trwania. Dla Zachodu globalizacja to przez lata źródło zysków z outsourcingu produkcji oraz filar niskiej inflacji. Dla krajów rozwijających się – w tym Chin – to napływ inwestycji i technologii, przekładający się na skuteczny wehikuł rozwojowy. Globalizacja wymaga jednak zaufania oraz bezpieczeństwa i przewidywalności łańcuchów dostaw, a o te dwa elementy coraz trudniej. Gdy ich brak, koszty transakcyjne gwałtownie rosną, globalizacja przestaje się...