Wieś często pomaga miastu

autor zdjęcia: shutterstock

źródło: Rzeczpospolita

Nowa Huta to jeden z najbardziej zielonych rejonów Krakowa

Duże miasta poszerzały i poszerzają nadal swoje granice o okoliczne wsie i mniejsze miasteczka. Zazwyczaj korzystają na tym obydwie strony.

Poszerzanie granic miast to naturalny proces, którego największe nasilenie przypadło w Polsce w latach 50.–70. ubiegłego wieku. – Na mniejszą skalę wchłanianie substancji wiejskiej do miast trwa do tej pory. Zazwyczaj odbywa się to z obopólną korzyścią – i dla organizmu miejskiego, i dla wsi. Są też oczywiście minusy tego procesu, co widać doskonale na przykładzie Krakowa – podsumowuje Andrzej Kulig, zastępca prezydenta Krakowa.

Chcą do miasta

W 2000 roku mieszkańcy podkrakowskich Krzysztoforzyc przeprowadzili referendum, w którym opowiedzieli się za przyłączeniem miejscowości do Krakowa. Tłumaczyli, że czują się związani z miastem, bo większość z nich tam pracuje i uczy się. Na przyłączenie uzyskali zgodę wojewody i Rady Miasta Krakowa. Nie zgodziło się Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, a swoją decyzję uzasadniło tym, że Krzysztoforzyce mają za dużo zabudowy zagrodowej i terenów rolniczych...

Dlatego ostatnimi wsiami, które zostały włączone do stolicy Małopolski w 1986 r., pozostają Węgrzynowice oraz Wróżenice. – Kraków jest najdobitniejszym przykładem tego, ile miasto może zyskać po przyłączeniu okolicznych miejscowości. W latach 70. ub. wieku do Krakowa zostały włączone Dziekanowice (częściowo), Łuczanowice, Kościelniki, Wyciąże, Wolica, Przylasek Wyciąski...