Dwa standardy procesu

Model skargi konstytucyjnej i skargi nadzwyczajnej a międzynarodowe obowiązki Rzeczypospolitej Polskiej o charakterze Ius Cogens.

Polski model skargi konstytucyjnej oraz skargi nadzwyczajnej nie spełnia wymogów międzynarodowych, jakie wynikają z rdzenia międzynarodowego prawa publicznego. Ma to ogromne znaczenie dla praktyki sądowej czy prokuratorskiej, bo istnienie skutecznego mechanizmu ochrony praw człowieka w kraju wywołuje u sędziów i prokuratorów efekt mrożący wobec łamania praw jednostki. Mają oni wtedy świadomość, że stosowanie „fantazyjnej” wykładni przepisów w istocie w celu pozbawienia praw człowieka, zwłaszcza prawa do obrony czy rzetelnego procesu, nie ma większego sensu, ponieważ jest środek wzruszania takich zachowań nawet wobec orzeczeń o charakterze prawomocnym.

O godność człowieka

Z art. 38 konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów sporządzonej w Wiedniu 23 maja 1969 r. w zw. z art. 11, art. 53 konwencji wiedeńskiej oraz jej preambuły można wywieść podstawę normatywną w akcie normatywnym, a nie tylko w zwyczaju międzynarodowym, że ochrona praw człowieka stanowi tzw. ius cogens prawa międzynarodowego publicznego. Ta instytucja, odmienna niż w prawie prywatnym, stanowi, że obowiązkiem państwa jest ochrona praw człowieka, niezależnie od tego, czy jest ono stroną traktu dotyczącego praw człowieka, czy nie. Koncepcja ta ewoluowała od zakazu tortur do całkowitej ochrony praw człowieka.

Wynika to z faktu, że prawa człowieka są normatywnym wyrazem ochrony godności człowieka. Jeśli...