Surowe kary za szpiegostwo to nie populizm penalny

Ustawodawstwo antyszpiegowskie powinno cechować się odpowiednio wysokim stopniem represyjności oraz zapewniać możliwie największą wykrywalność oraz nieuchronność kary.

Władysław Dziewanowski w rozprawie doktorskiej zatytułowanej „Szpiegostwo”, przyjętej przez Radę Wydziału Prawa Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie w 1938 r., w sposób niezwykle trafny wskazał na niebezpieczeństwa, jakie pociąga za sobą działalność szpiegowska.

Podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego pisał: „Zagadnienie szpiegostwa posiada szczególną wagę. Ujawnienie władzom obcego państwa niektórych szczegółów dotyczących przygotowań obronnych, planów działania na wypadek wojny, stosunków z potęgami ościennymi, stanu ekonomicznego i finansowego, wreszcie wewnętrznych stosunków politycznych, może, w niektórych wypadkach, zagrażać już nie tylko klęską militarną, lecz i utratą części terytorium narodowego, a nawet utratą niepodległości.

Poza tym szpiegostwo czysto militarne stanowi pewnego rodzaju usiłowanie masowego zabójstwa, gdyż daje obecnemu lub ewentualnemu przeciwnikowi środki odniesienia zwycięstwa nad siłami państwa szpiegowanego, a co za tym idzie, i zadania im większych strat krwawych. Szpiegostwo zagraża więc całości i niepodległości państwa oraz życiu i zdrowiu pewnej ilości jego obywateli, która może być nawet bardzo znaczną. Wobec tego jest rzeczą zrozumiałą, iż każde państwo stara się możliwie najskuteczniej obronić przed tym niebezpieczeństwem. Obrona ta musi zawsze polegać na czynnościach dwóch...